Van onze pedagoog: “Flippers aan en duikbril op”

Laatst zat ik op een avond huilend op de bank. Gebeurtenissen en mijn gedachten daarover kwamen er in één keer uit, volle bak. Mijn man stond van een afstandje verbouwereerd te kijken, enigszins verbaasd over wat zich tegenover hem afspeelde. “Schatje, waar komt dit ineens vandaan?” zei hij met de beste intenties terwijl hij naast me kwam zitten. Wat zich daarvoor allemaal in mijn hoofd had afgespeeld, wist hij niet. Ik had het eerder niet gevoeld en onder woorden kunnen brengen. Maar emoties vinden altijd wonderbaarlijk hun weg en uitten zich, dit keer, in dikke tranen.

Regelmatig krijg ik als pedagoog een vraag over een kind dat zich op de groep opvallend fysiek of emotioneel uit. Zo, zichtbaar voor ons, lijkt dat gedrag onverwachts en uit het niets te komen! En daar schrik je best van!
Toch zullen de meesten die dit stukje lezen mijn kwetsbare ‘huilen op de bank moment’ in een of andere vorm wel herkennen. Wat heb je dan eigenlijk écht nodig (gehad)?

De ijsbergtheorie van McClelland brengt in beeld dat het gedrag dat je kúnt zien (wat we doen), slechts het topje van de ijsberg boven water is. Het gedrag dat je niét kunt zien, maar ons wel drijft (wat we voelen en denken, wat we willen), is het grootste deel van de ijsberg onder water. En daar, onder water, zit de sleutel tot gedragsverandering.

Aan ons als pedagogisch professionals de betekenisvolle taak om die duik onder water te nemen. Wat een kind zélf (nog) niet kan. Zonder oordeel en uit nieuwsgierigheid. Om te onderzoeken wat de behoefte van het kind is achter het gedrag dat het laat zien. Om zo het kind beter te kunnen begeleiden in wat het nodig heeft.

Dus, flippers aan en duikbril op!

En weet dat we als pedagogisch team graag met je mee duiken.