In de jaren 80 wordt de instroom van werkende jonge gezinnen in de Utrechtse Heuvelrug groter. Steeds meer vrouwen wilden ook na de geboorte van hun eerste kind blijven werken. De behoefte aan dagopvang nam flink toe, de opvangmogelijkheden bleken niet voldoende. Het werd een landelijk probleem. Overheidsmaatregelen maakten verdere groei mogelijk. Niet alleen in omvang, maar ook in de vorm van kwaliteit, pedagogische uitgangspunten en opleidingseisen.

Naast de drie peuterspeelzalen en een crèche die Driebergen inmiddels telde, ontstond ook in Doorn aan de perzikengaard een eerste kinderdagverblijf.

Een fusie van de verschillende vestigingen in 1998 maakte het mogelijk de opgedane kennis en ervaring breder te delen. De geboorte van Stichting Kinderopvang Driebergen Doorn, verkort SKDD, was een feit.
We maakten stappen vooruit en konden nog beter voorzien in de stijgende vraag van veel ouders: een veilige omgeving voor elk kind onder betrokken en deskundige begeleiding. Nog steeds met een visie die verder ging dan spelen en waarin de interactie tussen kind en omgeving centraal stond. Het aantal vestigingen groeide, net als de kinderen die we steeds tot slot met een gemengd gevoel uitzwaaiden. Op naar hun volgende stap in de grote wereld.

De waardering voor onze betrokken deskundige medewerkers en kwaliteit van de opvang duurde voort in het nieuwe millennium. Een moeder die haar kind jaren geleden naar onze opvang bracht, is nu apetrots dat ze haar kleinkind naar hetzelfde kinderdagverblijf brengt. We zagen onze eerste baby uit de jaren 70 terug als stagiaire. De verbondenheid wordt gevoeld wat de betrokkenheid van onze medewerkers alleen maar doet groeien.